Wizyta córki w więzieniu odmienia także życie Fay. Od wielu lat nie czuła się matką, teraz zaznaje tego szczęścia. Jest świadoma, że zostanie w zakładzie już do śmierci, dlatego jeszcze bardziej łaknie obecności najbliższej jej osoby. Wypytuje Josie o wszystko, pragnie znać najdrobniejsze szczegóły z jej życia. Pomaga jej odbudować utracone wspomnienia. Przy niej próbuje choć na moment zapomnieć o cierpieniu, oderwać się od szarej więziennej rzeczywistości. Chce też rozliczyć się z popełnionej przed laty zbrodni, wyjaśnić córce powody swego ohydnego czynu. Powoli między kobietami odradza się dawna więź, która z czasem nabiera niemal cech uzależnienia. Fay odzyskuje sens życia, coraz mocniej łaknie rozmów z Josie, może słuchać godzinami jej opowieści. Zmniejsza się dystans dzielący dotychczas córkę i matkę. Josie jakby zapomina, że Fay ma na rękach krew męża, coraz silniej angażuje się w jej sprawy. Poświęcając się matce, porzuca intratną posadę. Zamierza wznowić proces i walczyć o uwolnienie rodzicielki z więzienia. Z każdą wizytą wydaje się żyć coraz bardziej życiem skazanej matki. Ale pracownicy zakładu karnego nie podzielają jej entuzjazmu, próbują przeciwdziałać. Fay zaczyna rozumieć, że jeżeli kocha córkę, nie może dopuścić, żeby przez nią Josie zniszczyła sobie życie.

Zbigniew Brzoza, reżyser "Więzi":
"Więź" wymaga od widzów dużego skupienia. To przedstawienie dla publiczności, która lubi wyławiać to, co jest pomiędzy słowami a intencją ich wypowiadania. Tekst Rony Munro przypomina dramaty Davida Mameta. Ale o ile u Mameta gra z publicznością ma charakter intelektualny, o tyle tu wszystko rozgrywa się w sferze emocjonalnej. Ten spektakl będzie bardzo oszczędny w środkach wyrazu. "Więź" to sztuka konwersacyjna. Akcja rozgrywa się w pokoju widzeń. Matka, która zabiła męża i została skazana na dożywocie, spotyka się po 15 latach ze swoją córką. Córka przeżyła traumę i nie pamięta dzieciństwa, ale teraz chce poznać swoją historię. Z kolei matka nie chce przywoływać przeszłości; chciałaby za to dowiedzieć się, jak wygląda obecne życie córki, a ta unika tego tematu. Obie unikają pewnych bolesnych wspomnień, z którymi wiążą się silne emocje... To, że bohaterki spotykają się w więzieniu i mówi się tu o wyroku dożywocia, odgrywa oczywiście ważną rolę w sztuce, myślę jednak, że to nie jest jej podstawowy temat. Dla mnie "Więź" to sztuka o poszukiwaniu tożsamości albo o odcinaniu się od niej. Matka próbuje wyprzeć swoją tożsamość, odrzuca wszystko, co kojarzy się jej z życiem przed więzieniem. Córka przeciwnie - próbuje za wszelką cenę dotrzeć do swojej tożsamości, w tym celu właśnie odwiedza matkę.