"Piję, piję, bo muszę, / bo jak piję, to mnie kłuje: / wtedy w piersi serce czuję... Chopin, gdyby jeszczy żył, to by pił..." - krzyczy Nos.
"My jesteśmy jak przeklęci, / że nas mara, dziwo nęci, / wytwór tęsknej wyobraźni / serce bierze, zmysły drażni, / że nam oczy zaszły mgłami, / pieścimy się jeno snami" - żali się Poeta.
"Może by nieszczęście nareście / dobyło nam z piersi krzyku, / Krzyku, co by był nasz, z tego pokolenia..." - woła Dziennikarz, jednocześnie świadom tego, że to on między innymi "usypia duszę swą biedną i usypia brata swego".
Jego słowa potwierdza Chimera, zbuntowana poetka - "Patrzę i usypiam serce..." Kiedy na końcu artystyczna cyganeria, ustawiona jak wielogłosowy chór parafialny, z wypiętymi torsami, z nut śpiewa pieśń "Gdy przyjdziesz jako Dziecię tej nocy", a potem, w finale, neobohema nuci "Miałeś chamie, złoty róg..." - równo, czysto, bez emicji, profesjonalnie i mechanicznie - ujawnia się cała groteskowość póz przybieranych przez artystów (czytaj: inteligencję) nie tylko u progu stulecia. Pustkę gestów łasych na oklaski wyrobników Muzy ocenia surowo Stary Aktor, w swoim ostatnim monologu w teatrze opowiadając o ojcu, który "legł w 63", któremu nie klaskano i nie dawano kwiatów: "mój ojciec był bohater, a mu jesteśmy nic". "Taki mi się snuje dramat, / groźny, szumny, posuwisty / jak polonez gdzieś z kazamat, / jęk i zgrzyt, i wichrów świsty" - śpiewa nieruchomiejąc w prześwietlonym kadrze bohema.